"It takes a village to raise a child." Dit Afrikaanse spreekwoord is denk ik voor veel gezinnen waar. Ikzelf als rasechte perfectionist en overtuigd "alles-alleen-kunner" had niet verwacht dat dit ook voor ons gezin zou gaan gelden. Maar zelfs ik kwam er al snel achter dat wat ons overkomen is niet alleen te doen is. En dankzij onze mantelfamilie hoeven we dat ook niet!
Klein gebaar, grote betekenis
Een mantelfamilie is er in alle soorten en maten. Ouders, broertjes, zusjes, Opa's, Oma's, ooms, tantes, vrienden, betrokken verpleegsters, etc. Ieder draagt op zijn of haar manier een steentje bij of is tot steun. Soms in de vorm van een "hart-onder-de-riem-e-mail", een luisterend oor aan de telefoon, door op te passen of door simpelweg de strijk te komen doen. Voor de een misschien een klein gebaar, voor de ander van grote betekenis.
Alles wat er met Bommel gebeurd overkomt niet alleen ons. Het overkomt alle dierbaren die dicht om ons heen staan. Ze leven mee, maken zich ook zorgen en willen het beste voor ons en voor haar. Zoals in mijn blogbericht Grenzen verleggen vermeld, verlegt eigenlijk de hele mantelfamilie hun grenzen. Reisafstanden lijken geen obstakel meer te vormen en zelfs dingen aanleren om daadwerkelijk een stukje zorg voor Bommel over te nemen zijn geen probleem. Heel waardevol, liefdevol en bijzonder!
Mantelbroertjes en mantelzusjes
Een status aparte in dit geheel hebben toch wel de mantelbroertjes en mantelzusjes. Zij verdienen een hele speciale plek in dit alles. Samen met het zorgintensieve kindje in een gezin zijn zij toch de absolute kanjers! Als er een broertje of zusje bij komt moeten zij zich al aanpassen. Ze zoeken opnieuw naar hun plek in het gezin. Horen ze er nog steeds bij? Worden ze nog gezien? Als er dan ook nog een kindje met extra zorg in het gezin komt, vergt het nog meer aanpassingsvermogen van ze. Razend knap hoe ze hier mee omgaan.
Fiene: Grote Zus!
Bij Fiene vind ik het heel ontroerend om te zien hoe zorgzaam ze voor Bommel is. Ze heeft er zelfs een heuse titel bij. Als ze zich nu voorstelt zegt ze: "Fiene Tomassen; Grote Zus"! Ze is ontzettend trots op haar zusje en wil haar aan iedereen laten zien. Je merkt duidelijk aan haar dat ze weet dat wij die kans niet hebben gehad. We hebben de hele winter in quarantaine gezeten thuis. Geen bezoek toegestaan. We hebben geen kraamvisite gehad, geen beschuitjes gesmeerd. Niks. En dat weet Fiene maar al te goed. Dus kunnen we nu echt niet weg zonder dat ze zeker weet dat Bommel ook meegaat. Anders zijn we niet compleet. Geen jaloers trekje te bekennen. Alleen maar trots en liefde voor haar zusje. Wat ben ik apetrots op haar!
Lieve allemaal, dit bericht is voor jullie. Omdat jullie door grote of kleine gebaren, direct of via anderen, laten weten dat jullie er voor ons en Bommel zijn. En dat jullie aan ons denken. Hartverwarmend!
- Je dankbaar voelen maar het niet tonen,
is zoals een cadeau inpakken en het niet geven. -
William Arthur Ward
Bij dezen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten