Sociale impasse

Als kersverse ouders ben je erg druk. Je hebt amper tijd om het nest te verlaten. Behalve kraamvisite die jullie kindje komt bewonderen, daalt je sociale  kalender vaak tot een nulpunt. Omdat je tijd schaars is wordt je selectiever. Sommige contacten verwateren. Je kunt niet alles meer. Je gezin / je kinderen gaan voor al het andere. Dit geldt zeker als je een zorgintensief kindje hebt. Wij spreken de kinderartsen vaker dan onze eigen vrienden & familie. Het is een soort sociale impasse...

Topsport voor ouders
Iets waar ik mee worstel is dat ik de mensen die mij dierbaar zijn bijna niet zie & spreek. Mijn Oma (Omi voor intimi!), mijn zus, mijn vriendinnen. Sommige heb ik voor het laatst gezien toen ik nog zwanger was... Aan de ene kant weet ik dat het niet anders kan nu, en roei ik met de sociale riemen die ik heb. We worden compleet geleefd. Draaien overuren. We doen elke dag weer aan "topsport voor ouders". Maar aan de andere kant knaagt het toch, is er dat schuldgevoel en ook dat gemis. Het gemis van een gewoon, normaal sociaal leven. Het zal heus wel beter worden, ik weet alleen niet precies wanneer.

Verwachtingen

De praktijk van het leven met een zorgintensief kindje als Bommel is weerbarstiger dan men denkt. Wij kunnen niet het buurmeisje vragen om even op te passen. Het moet iemand zijn die ook de verpleegkundige zorg kan geven. Anders kan het niet. Ook kunnen we haar (nog) niet zomaar overal mee naartoe nemen. Het gevolg is opgesplitste bezoekjes met de daarbij gepaard gaande reacties die je soms krijgt: "ik dacht dat het nu wel over was",  "Ik had verwacht dat jullie samen zouden komen." of "het gaat toch beter met Bommel?". Het is lastig. Want je wordt niet alleen geconfronteerd met de verwachting van de ander en de onderschatting, maar ook met je eigen gevoel. De situatie met Bommel beheerst ons leven. Wij zouden niks liever willen dan dat het anders was. Dat we makkelijker uitstapjes kunnen ondernemen. Dat je niet overal alleen naartoe hoeft, of dat je niet degene bent die thuis achterblijft terwijl de ander op stap gaat naar iets leuks. Dit is echter wel hoe ons leven is. En daar maken we het beste van.

Uitstapje is feest

De mooie keerzijde is, dat als we dan als gezin ergens naartoe gaan, het meteen als een hele grote happening voelt. Ik voel dan altijd de trots op ons gezin en wil pronken met onze 2 schatjes. En Bommel aan iedereen laten zien. Elk uitje voelt als een feest. Zelfs een blokje om door onze wijk! Soms worden we compleet verrast uit onverwachte hoek. Krijgen we ineens eten thuisbezorgd om samen van te genieten, of een bioscoopbon om naar de film te kunnen gaan. Hartverwarmend!
We hebben veel warme en meelevende mensen om ons heen; gelukkig. En ik weet dat wat er in diverse vaten zit echt niet gaat verzuren...Maar toch...

Weet dat omgekeerd wij ook aan jullie denken, wij jullie niet vergeten zijn, wij jullie heel graag willen zien & spreken en wij jullie interesse en medeleven koesteren. Tot die tijd hebben we gelukkig facetime, mail, blog, facebook, telefoon, app en post!

Geen treffendere woorden dan die van een andere Vera (Lynn):
We'll meet again,
Don't know where,
Don't know when,
But I know we'll meet again some sunny day!

Laat weten wat je van mijn blog vindt of deel jouw ervaring & plaats een reactie!

Volg Mantelmama ook op