Bommetje

Ze zijn er in het groot en in het klein. Soms zie je ze al van ver aankomen, maar soms kunnen ze je ineens totaal overrompelen. Ze doen pijn, ze laten iedere keer een spoor van vernieling achter, ze brengen je van je stuk. Makkelijker om op te vangen worden ze niet. Iedereen heeft er op een bepaalde manier in zijn of haar leven wel eens mee te maken. Soms verpakt in niet meer dan een mededeling tussen neus en lippen door. Echter, wel met een grote impact...: Bommetjes.

Slecht nieuws, een nare boodschap of vervelende mededeling. In een splitseconde ontmantelt zo'n 'bommetje' je hoop. Met zijn klap duwt het al je positiviteit, moed en alles waardoor 'het-wel-gaat' ver bij je vandaan. En in het gat dat geslagen is, blijft een pijn van het ergste soort een tijdje rondzweven. Voelbaar tot in je hart en je ziel. Machteloosheid. En als de rook een beetje opgetrokken is, is daar wederom glashard het besef dat het nog steeds ongewis is welke kant we op zullen gaan. Een tik. Uitgedeeld door de realiteit. Dit is dan ook beslist niet het eerste bommetje dat wij toegeworpen hebben gekregen. En het is zeker ook niet het laatste. Het is niet meer het slagveld wat het geweest is, maar af en toe komt er via een onvoorziene U-bocht ineens eentje binnen. Het lijkt wel dat hoe langer het rustig en stabiel is, hoe heftiger de klap.

Doel getroffen

Image credit: photo_6951097/ 123RF Stockfoto

Vandaag kwam er dus weer een. Dit keer vermomd als een simpel telefoontje over een afspraak. De fysio vertelde me vlak voor het ophangen nog even dat ze een nieuw verslag had gemaakt. Wat opvalt is dat de spierspanning van Bommel in haar benen en romp is toegenomen. Op mijn vraag of ze hiermee bedoelt te zeggen dat ze vooruit gaat of dat er sprake is van te veel spanning, zei ze dat het om het laatste gaat. Het zou kunnen duiden op het ontwikkelen van spasticiteit. Met de nadruk op zou. Vervolgens komt de mededeling dat het misschien helemaal niks te betekenen heeft. Maar dan is het al te laat. Dit ogenschijnlijk kleine bommetje heeft zijn doel niet gemist.  Iets wat voor de boodschapper een relatief onschuldige mededeling lijkt, kan voor de ontvanger heel anders aanvoelen. Zeker als het over je kindje gaat. En zeker als je denkt dat alles redelijk goed gaat. BAM!

Losse flodder

Wat vertel je me nu? Wat betekent dit? Wat nu weer? Wat moet ik me voorstellen bij spasticiteit? Wanneer weten we dan of Bommel dit ontwikkelt of niet? Hoe lang moeten we daar op wachten?
Een mededeling met potentieel verstrekkende gevolgen. In gedachten komen allerlei erge scenario's in beelden voorbij. Vervolgens hoor ik dat we een jaar of 4 geduld moeten hebben om te weten of deze gevolgen er komen of niet. Wat moet ik hier in godsnaam mee?! Wellicht dus niet zozeer een bommetje als meer een losse flodder... Maar het wordt je wel 'even' verteld. De fysio hangt de telefoon op en gaat verder met haar zorgeloze leven. En wij?  

Makkelijk doelwit

Het is net als toen Bommel nog in het ziekenhuis lag. De arts komt binnen. Doet even wat testjes. Stort vervolgens een bak met informatie over je uit; vaak geladen met meerdere bommetjes. Jij staat met een vol hoofd na te zoemen. En net als je weer bij je positieven bent en vragen wilt stellen, zie je hem nog net de deur uitlopen naar de volgende patiënt. Daar sta je dan met al je vragen en zorgen. En daar moet je dan maar mee dealen. Op zulke momenten ben je op je meest kwetsbaar. Een makkelijk doelwit. Dan treffen die bommetjes, hoe klein ze soms ook zijn, je het hardst.

Op de barricaden

Een witte vlag om mee te wapperen bezit ik niet..., dus ga ik tussen de scherven van de boodschap weer op zoek naar de overblijfselen. En zo sprokkel je weer je moed bij elkaar. Je lijmt alle restjes hoop en zegt wederom tegen jezelf dat, omdat we het niet weten, ook nog steeds alles mogelijk is. Je stoft jezelf af en werkt je oorlogskleuren nog een beetje bij. Je pakt de draad weer op, de wonden likkend die nooit helemaal de kans krijgen om te helen. De strijd aan blijven bindend met jezelf, je angsten, je zorgen en je ongeduld, en met die onzichtbare vijand. 

Ik neem mijn plek weer in op de barricaden. Ik houd de wacht voor ons gezin en trek ten strijden als het moet. Uitgerust met meer opties dan alleen 'plan A' en... met een bommenwerend schild.

Laat weten wat je van mijn blog vindt of deel jouw ervaring & plaats een reactie!

Volg Mantelmama ook op