Bezorger der Plasjes

Je krijgt er vaak toch een beetje een giechelig gevoel van of blosjes op je kaken. Een tikje schaamte. Want het betreft hier per slot van rekening het hoofdstuk "poep & pies". Een plasje inleveren gaat altijd nog gepaard met wat taboes. Althans, als je dat als volwassene moet doen vaak wel. Als het voor je kind is, is dat een heel ander verhaal. Ik kan de ritjes van & naar het lab niet eens meer tellen. Ik ben dan ook Mantelmama; Bezorger der Plasjes!

Als het jezelf betreft is het toch een enigszins ongemakkelijke aangelegenheid. Heb je überhaupt wel een potje waar het in kan? Een oud medicijnen potje of dat ene vitamine potje dat leeg staat. Eerst even goed afwassen natuurlijk. Vervolgens het onhandige gepriegel in het toilet waarbij je vurig hoopt dat die straal toch wel direct in het potje gaat. Eigenlijk vind je dit al een gênant moment zo in je eentje. Vervolgens was je voor de zekerheid 4 keer je handen. En dan? Hoe neem je dat "ene potje met die inhoud" dan goed mee? Je wilt eigenlijk niet dat anderen jou met je potje pies zien lopen. Zo armoeiig. Maar in je tas stoppen is ook weer zo wat... Plastic zakje of papiertje eromheen dan maar. Al staat het nog steeds wat sneu. En zet je het bij de huisarts dan gewoon pontificaal op de toonbank bij de assistente als je binnenkomt, of liever discreet overhandigen terwijl je op fluistertoon zegt dat je urine even gecontroleerd moet worden? Dat is toch iets wat je voor jezelf moet beslissen. Ik zie mezelf namelijk nog niet zo snel aan een ander vragen: "Zeg, mag ik vragen, hoe lever jij eigenlijk jouw plasje in bij de dokter?" Dilemma's al om! Je bent al heel wat gênante en zweetdruppel momenten verder, eer dat bewuste potje ingeleverd is. Ik voel toch ook altijd wel mee met zo'n assistente. Zij moet per slot van rekening met jouw pies aan de haal... Arme zij! Het lukt nog net om een "sorry" te onderdrukken bij het inleveren.

Plasjes Bezorger

Als het echter om jouw eigen kind gaat, kan het contrast niet groter zijn. Iedere kersverse ouder heeft op de commode menig gevalletje van lekkage meegemaakt. Met een glimlach op je gezicht, en al keuvelend tegen je kleine wildplasser, ruim je alles op. Niks zo natuurlijk als dit.
Bommel en haar plasjes zijn kind aan huis in het ziekenhuis lab.

Image credit: alexeyzet, 123RF Stockfoto

Plaszakjes plakken kan ik inmiddels als de beste. Het kan alleen soms wel ontzettend lang duren voordat je wat gevangen hebt. En blij dat je dan bent als je het plasje helemaal clean opgevangen hebt. Er is zelfs opluchting dat het goed gelukt is. Zonder te blikken of te blozen giet je het over in een steriel potje. Terwijl je dochterlief trots een zoen geeft omdat ze zo goed geplast heeft, ren je naar de auto. Je propt het potje in je tas en sjeest als een ware Plasjes Bezorger naar het lab om daar die gouden druppels in te leveren. Zonder er bij na te denken loop ik, voor de ontelbaarste keer, door de binnenkomst hal van het ziekenhuis met het doorzichtige potje met klotsende pies er in, in mijn hand. Want: zeer belangrijke vracht dat uiterst goed onderzocht moet worden!

Zonder enige vorm van gêne zet ik het op de balie bij de assistente neer en vertel waarvoor ik kom. We hebben een gesprek over meerdere ditten en datten terwijl dat potje daar staat te staan. Gewoon. In het zicht. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Plas in een potje. Nadat de juiste "pies paperassen" klaargemaakt zijn loop je verder naar het eindstation: het lab. Je voelt je zelfs wat gewichtiger worden gaandeweg. Je komt immers iets van onschatbaar levensbelang brengen: het plasje van jouw kind! Je krijgt zelfs voorrang op het 'gewone volk', dat bij het lab bloed komt prikken. Ik weet de knop "afgifte van vloeistoffen" inmiddels blindelings te vinden. Zoals het een goede bezorger betaamt overhandig ik het potje, en ga pas weg als alle benodigde handelingen door de lab medewerker gedaan zijn en het formulier gestempeld is. Missie geslaagd!

Vervolgonderzoek

De reden dat ik deze 'functie' vervul is echter minder plezierig. Bommel is nu 21 maanden oud en heeft al 4 blaasontstekingen gehad. Waarvan er in ieder geval 2, maar mogelijk 3, doorgeslagen zijn naar haar nierbekken. Een zeer ongewoon iets op deze leeftijd. In haar linker nier zijn littekens terug te vinden, als stille getuigen van het geleden leed. En leed was het. Wat is ze er ziek van geweest! 'De linker' functioneert nog maar voor 33%. Gelukkig compenseert de rechter nier dit allemaal. Maar fijn is anders. Een onderhoudskuur van wisselende antibiotica moet ergere schade voorkomen. Verder onderzoek is nodig & ingepland. Dit keer om te kijken of er sprake is van reflux: teruglopende urine van de blaas naar de nieren. Nu geen radioactieve vloeistof via een infuus in haar hoofd, zoals met het meetonderzoek naar de nierfunctie, maar contrastvloeistof via een katheter in de blaas. Geen pretje voor Bommel. De vorige keer dat ze gekatheteriseerd was, mochten we niet eens meer haar beentjes oppakken om te verschonen. Dat heeft wel 2 weken geduurd. Afhankelijk van de uitslag en eventuele gradatie wordt Bommel haar 3e operatie ingepland. In het WKZ. Maar dat moeten we afwachten. Eerst maar eens dat onderzoek. Dat is voor haar al vervelend genoeg.

Tot die tijd ben ik met liefde en trots Mantelmama; Bezorger der Plasjes!

Laat weten wat je van mijn blog vindt of deel jouw ervaring & plaats een reactie!

Volg Mantelmama ook op