Bommel
heeft hoge koorts. En dus gaan bij mij alle alarmbellen af. Ziek zijn is een
complex iets geworden. Ik denk meteen aan erge(re) zaken. De gewone
kinderziektes komen niet eens in me op en griep is het laatste waar ik aan denk.
Uiteindelijk bleek het inderdaad geen
griep maar de zoveelste nierbekkenontsteking. En dat gegeven zet een hele
kettingreactie in gang. Ik neem je 'even' mee: Kettingreactie - deel 1...
Ik
haal Bommel als gloeikacheltje uit bed en dat vertrouw ik het niet. Dus ik voer de 'is-het-stiekem-meer-dan-griep'
routine uit: ik doe Bommel in bad en daarna geef ik haar een zetpil zonder te
tempen. Dat veroorzaakt al protest, maar met rectaal tempen was dat nog veel
erger geweest. Ik besluit haar dat voor nu te besparen. Daarna plak ik met
enorm veel moeite een plaszakje. Bommel voelt de bui immers al hangen, dus die
voert haar krokodillen-death-roll uit, huilt, schopt en maait om zich heen.
Ondanks dat er niets van aan lijkt te komen, vertel ik Bommel dat ik dit doe
omdat ze koorts heeft en we moeten weten hoe we haar kunnen helpen weer beter
te worden. Terwijl ik me in mijn eentje door deze handeling worstel knaagt er
ook ergens een schuldgevoel. Maar ik heb geen tijd om daar aandacht aan te
besteden. Ik leg Bommel in haar bedje en ruim de bad spullen op. Daarna check
ik het zakje. Ze heeft geplast en gelukkig niet gepoept! Fijn en ook helemaal
niet fijn. Want nu moet dat ding er dus weer af EN ik moet ervoor zorgen dat
haar plasje keurig onderin dat zakje blijft zitten.
Vloeibaar ‘goud’
Ik leg Bommel terug op de commode. De worsteling van zojuist herhaalt
zich, maar dan nog vele malen erger. Want het zakje er weer af halen is voor
Bommel een grotere ramp dan het plakken. Terwijl ik probeer haar plasje binnenboord
te houden trek ik te hard aan de tape van het zakje... Stormkracht 10 raast
door de kamer. Mijn schuldgevoel neemt toe maar ik stop het weg. Nu geen tijd
voor emotie. Eerst handelen. Uiteindelijk lukt het me het ding los te krijgen
en ik stel het zakje met inhoud veilig. Nu kan ik Bommel troosten. Ik heb denk
ik wel 100 x sorry gezegd en wieg haar heen en weer. Ik leg nog maar eens uit
waarom ik dit vervelende gedoe bij haar uithaal. Het lijkt niet aan te komen
maar ik, daarentegen, kalmeer wel weer wat. Ik leg Bommel weer in haar bedje.
Want nu dat vloeibare 'goud' nog... Als dat eenmaal veilig in het containertje
zit, gooi ik onze jassen aan. Hup, de auto in. Geen tijd te verliezen, de
Plasjeskoerier komt eraan! |
| Credit: Marco Lachmann-Anke 123RF Stockfoto |
Geen tijd te verliezen
Ik sjees met Bommel brabbelend achterin (wat een topper hè!) naar de
huisarts. Daar aangekomen is het loket dicht. Koffiepauze & werkoverleg. Zal
je altijd zien... Gelukkig komt de assistente toch meteen. Ze checkt de urine.
Haar blik zegt genoeg. Bommel heeft een blaasontsteking met koorts. Dus:
nierbekkenontsteking. SHIT! Dit hadden we toch
opgelost?! Interne paniek breekt uit en ineens sta ik te zweten als
een otter met Bommel op mijn arm. De uroloog bellen; NU, gaat er door mijn
hoofd. Ik spreek met de assistente af dat we nog bellen. Eerst overleggen met
de specialisten. Ik stap de auto in. Heb ik toch alle WKZ poli nummers in mijn
telefoon staan, behalve die van Urologie... Ik bel naar een lukrake poli en
laat me doorverbinden. Geen tijd te verliezen! De adrenaline giert door mijn
lijf en ik druk het gaspedaal in. Terug naar huis. Het doorverbinden lukt niet.
Eenmaal thuis moet Bommel eerst eten. Dus ik duw al mijn stress en ongeduld zo
goed als ik kan ergens in een hoekje. Prio's Veer. Prio's. Hoofd erbij houden.
Eerst eten. Na het eten is Bommel zo moe dat ik haar op bed leg. Is de poli al
dicht? (nog iets extra's om op te letten: poli openingstijden. Grr) Nee,
gelukkig, ik kan nog bellen.
Ineens rust
Ik
word doorverbonden met de uroloog en vertel alles nogmaals. "Wat is haar
temperatuur nu?", vraagt hij. Eh, oh ja, dokters willen data. Dus nu
ontkom ik er niet aan. Mijn moppie dat al zoveel pijn in haar buik heeft, moet
ik nu ook nog gaan lastigvallen met een thermometer... Na het slapen zal ik
tempen en dan kijken we verder. We hangen op. En dan is er ineens rust. Ik hoef
nu even niks te doen. Ik kan nu niks doen. Rust...
De
1e traan biggelt over mijn wangen en daarna volgt een hele oceaan. Het komt er
allemaal uit. Ik ben me rot geschrokken en heb nu pas tijd om daar even bij
stil te staan. Ik zit op de trap te huilen. Het gehaast, de stress, mijn zorgen
en mijn schuldgevoel naar Bommel, het stroomt allemaal over mijn wangen. Ik
weet dat ik mijn kind aan het helpen ben en toch voel ik me 'the worst moeder
ever'. En dan die verrekte nierbekkenontsteking... Hoe kan dit nu weer? Ze is
toch geopereerd. Wat betekent dit? Ik moet denken aan Bommels nier die nog maar
voor 30% werkt. En terwijl mijn hoofd zich vult met vragen, knoopt mijn buik
zich in elkaar. Wat voel ik me klote.
Terug bij af
Ik weet namelijk wat dit betekent: een kettingreactie aan vervelende
dingen. Antibiotica, opknappen en toch ook niet, bloedende billen, spruw,
onderzoeken en vervolgstappen. En het ergste: mijn kindje dat weer in haar
schulpje kruipt omdat ze geen enkele handeling meer vertrouwt. Een ontsteking
met verstrekkende gevolgen. En dat ook nog voor het eerst zonder sonde en
saturatiemonitor. Totaal de omgekeerde wereld, ik weet het, maar hoe moet dat
zonder die extra hulplijnen? Het ging allemaal net zo goed. De blaas /
nierproblemen leken voorbij. En nu dit. Dit hadden we toch gehad? Zo zie je
maar... Dit voelt echt even als een stap in de verkeerde richting. Terug bij
af. Wordt vervolgd...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten