We
zijn met Bommel op de Spoedeisende Hulp (SEH). Ik weet dat SEH units draaien op
protocollen. Dat is goed en nodig. Toch ervaar ik ieder bezoek weer dat het een
kunst blijkt te weten wanneer er van het protocol afgeweken kan worden. Zoals
tijdens ons bezoek...
Ik blijf het bijzonder vinden dat je, nadat je jouw kinderarts aan de lijn hebt
gehad, je niet direct naar die arts toe kan. Zeker als dit gewoon op een
doordeweekse dag tijdens ziekenhuiskantooruren is. Nee, je moet eerst via de
SEH. Het zal vast een goede reden hebben, maar ik vind het omslachtig. En dat
het omslachtig is, wordt meteen bewezen als we nog maar net de 1e schuifdeuren
door zijn.
Efficiënt proces
Daar
zit de 'ontvangst receptioniste'. Daar sta ik al kort ons verhaal te doen voor
ik toestemming krijg door de 2e deur te gaan. Daarachter zit de SEH
receptioniste. Bij haar is niets bekend over de komst van Bommel. Dat ene
telefoontje dat vanaf de kinderafdeling niet gedaan is, zorgt
altijd voor leuke gesprekken! De receptioniste neemt namelijk geen genoegen met
mijn versie: "We komen hier voor het afnemen van een katheter urine bij
mijn dochtertje. We hebben de dienstdoende kinderarts gesproken." Ho!
Stop! Eerst wordt er gebeld met de afdeling om te verifiëren of het wel klopt
dat "kindje Tomassen" hier moet zijn & waarom. Een zeer efficiënt
proces is hier gaande, dat mag helder zijn!
Het
is, zoals altijd, druk op de SEH dus moeten we wachten. We zijn hier omdat de
uroloog d.m.v. een katheter afname 100% zeker wil weten dat Bommel een
nierbekkenontsteking heeft. Na de enerverende ochtend die we gehad hebben, valt
het me mee hoe ze in de wachtruimte zit rond te kijken in haar buggy. Ik ben de
ongeduld zelve. Ik ben nog steeds heel slecht in issues die niet meteen op te
lossen zijn. Tycho denkt vol goede moed dat de kinderarts zo komt. Ik moet
lachen en geef aan dat we na de receptie eerst via de SEH intakeverpleegkundige
naar de coassistent, de arts-assistent en dan naar de kinderarts gaan. Een
kleine tegenvaller! En inderdaad, ondanks dat we voor 1 hele gerichte handeling
komen, moeten we eerst het intake hok in. Het SEH protocol vervolgt zich...
Een 'top middag'
"We
gaan zo meteen een plaszakje plakken bij Bommel", zegt de intakeverpleegkundige.
Eh, nee, dat gaan we niet doen! Ik leg uit dat wij gericht voor een
katheterisatie komen. Dat is kennelijk nieuwe informatie en dus moet ik meer
vertellen over Bommels medische achtergrond. Voor de 3e keer houd ik mijn
verhaal. Als bij de term 'vesico-ureterale reflux' de reactie volgt: "die
zoeken we even op", weet ik dat het echt een top middag wordt...! We
worden naar de behandelkamer gebracht. En ondanks dat Bommel thuis nog
getemperatuurd is, moet dat hier nog een keer. Ik vraag of dit wel echt
noodzakelijk is. Ik wil Bommel immers zoveel mogelijk gedoe besparen. Foute
vraag! Als blikken konden doden, dan hadden ze er nog een spoedeisend
gevalletje bij gehad...
'Even' onderzoeken
Afijn; na lang wachten en net als Bommel in slaap dommelt is daar ineens
de arts-assistent. De hele urologische historie wordt nogmaals besproken. Wat
ik oprecht fijn vind is dat deze arts lijkt te snappen hoe getraumatiseerd ons
schatje is op meerdere vlakken. Daarom wordt er geen katheterisatie gedaan en
gaan we direct behandelen met antibiotica. Wel wil ze Bommel nog even helemaal
onderzoeken.
Op zich wel logisch. Het lijkt goed te gaan tot ze
Bommels oren en keel wil bekijken. Tycho wordt verzocht Bommel vast te houden.
En vanaf dat punt gaat het helemaal mis. Begrijpelijk. Wie wil er nou onder
dwang vastgehouden worden terwijl iemand aan je lijf zit? Bommel is er klaar
mee. En als er daarna nieuwe vasthoudinstructies volgen om in haar keel te
kunnen kijken en ik het koppie van mijn moppie zie, ben ik er ook klaar mee. Ik
roep dit acuut een halt toe. Volgens mij letterlijk; dat roepen... De arts
kijkt me geïrriteerd aan. "Waarom moet perse die keel onderzocht worden?
We weten nu toch dat ze nierbekkenontsteking heeft. Dáár zit het probleem.
Bommel heeft al genoeg eetproblemen moeten overwinnen, ze is al zo
getraumatiseerd in haar KNO gebied en ze heeft daarstraks nog iets gespuugd.
Dit gaan we niet meer doen wat mij betreft.", roep ik uit. Volgens mij heb
ik zojuist het etiket 'hysterische en lastige moeder' opgeplakt gekregen, maar
het kan me niet schelen. Genoeg is genoeg, SEH protocol of niet. Ik pak
Bommeltje en knuffel haar stevig en ik zeg haar dat het voorbij is.
Heel dubbel
Ik
blijf dit dubbel vinden. Wij willen weten wat ons meisje mankeert en daar hebben
we o.a. de SEH, artsen en hun protocollen hard bij nodig. Dat besef ik me heel
goed, maar de manier waarop het soms gaat blijf ik lastig vinden. Omslachtig,
inefficiënt en het ene moment wordt er rekening gehouden met de problematieken
van Bommel en het volgende moment wordt er zomaar over grenzen heen gegaan.
Zonder overleg. Nut & noodzaak afwegen blijft belangrijk, ook voor artsen
wat mij betreft. Je moet er altijd voor waken dat je niet het ene probleem
creëert, terwijl je het andere probeert op te lossen. Een heel precair
evenwicht dat snel uit balans is.
Wat
een dag! Wat een gedoe! In de auto zit Bommel te lachen. Wat ben ik trots op
mijn bikkeltje. Meteen alweer vrolijk. Thuis blijkt echter dat deze dag zijn
sporen heeft nagelaten: we mogen haar niet verschonen en ook met eten slaat ze
als vanouds haar handjes voor haar mond. Het vertrouwen dat we met zoveel
moeite hebben weten te herstellen is er nu even niet meer. Begrijpelijk, maar
pijnlijk. Daar gaan we weer... Gelukkig heb ik een hele lange adem!
LEES OOK: Kettingreactie - deel 1: over de ontdekking van Bommels nierbekkenontsteking.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten