Een piepklein potje staart me aan vanaf de tafel. De knalgele sticker waarschuwt me voor de effecten en het apothekersetiket is eigenlijk te groot om er omheen te passen. Klein, maar niet onschuldig. Het voelt best wel gek: zo meteen ga ik, zoals ik het gekscherend zeg, mijn kind 'drugs' geven om haar te helpen...
We doen een medicatietest bij Bommel om te kijken of ze hiermee zonder dwang, pijn en angst een onderzoek / behandeling in het ziekenhuis kan ondergaan. Samen met onze Arts voor Verstandelijk Gehandicapten (AVG) ben ik een plan aan het maken. Welk middel zetten we in bij bloedprikken, wat gebruiken we bij onderzoeken als een echo en wat bij een röntgenfoto en zo gaat het rijtje door naar steeds pittigere onderzoeken & behandelingen. Vandaag staat 'een pammetje' op het programma. We willen kijken of een medicijn dat de ergste angst eraf haalt werkt bij Bommel.
Spannend
Er komt niks uit mijn handen, ik ben alleen maar bezig met de klok. Is het al tijd om de medicatie te geven? Moeten we al weg? Als we er zijn, moeten we wel direct geholpen worden want de medicatie mag niet uitgewerkt zijn, dan is het allemaal voor niets. Ik ben best een beetje gespannen. Onze AVG vertelde me dat het belangrijk is om een testsessie te houden zodat we weten hoe Bommel op de medicatie reageert. Bij sommige kinderen doet het niks en anderen verzetten zich met hand en tand tegen een medicijn. Ik heb bij Bommel geen idee wat ik kan verwachten. Lastig dat ze me niet kan vertellen wat ze voelt gebeuren. We gaan het zien.Werkt het wel?
Nadat Bommel het halve tabletje met wat vla naar binnen gewerkt heeft, rijden Tycho en ik als een tweemansformatie achter elkaar aan naar 's Heerenloo. We zijn op missie! Maar wel ieder heel praktisch in een eigen auto want 1 van ons moet hierna gewoon nog naar zijn werk. That's life met een zorgintensief kind: het ene moment 'drogeer' je haar en ga je onderzoeken doen en het volgende sta je je laptop in te pluggen op je werk!
In de wachtkamer hebben we niet het idee dat we iets merken aan Bommel. We grappen tegen elkaar dat ze net zo'n olifantje is, of een ander dier met een hele dikke huid. Je moet haar echt met een kanon platspuiten wil een middel effect hebben, is onze ervaring.
Positief effect
De AVG gaat een echo maken bij Bommel. Maar die wil, zoals gewoonlijk, al niet eens op de behandeltafel zitten om haar broek uit te trekken. Het zal toch niet zo zijn dat dit middel niet werkt hè?, schiet het door mijn hoofd. Ik neem Bommel op schoot, ze plukt wat aan het echoapparaat maar laat het verder goed toe. Daarop besluiten we om te kijken of we Bommels bloeddruk kunnen meten. Omdat ze nierschade heeft, is een goede bloeddruk belangrijk. Meten is echter een ramp bij Bommel. Wij zijn die moeder en dochter die altijd door iedereen in de wachtruimte met grote ogen aangestaard worden als we uit het behandelkamertje komen. Dat zegt denk ik genoeg!
Anders dan in een regulier ziekenhuis mag Bommel eerst kennismaken met de bloeddrukmeter. Haar manier is eraan likken en voelen en dat doet ze dan ook. Ze krijgt alle tijd van de AVG. Daarna gaat het bandje om Bommels arm. Ik zet mezelf schrap omdat ik verwacht dat Bommel nu ieder moment wild om zich heen gaat slaan en gaat krijsen. Maar dat gebeurt niet, ze laat het meten toe. Zonder protest. Wel 3 keer...
Medicatie of aanpak?
Tycho en ik kijken elkaar verbaasd aan. Wat?! Dit hebben we nog nooit meegemaakt. Geen gekrijs en een kind dat er na de echo en bloeddrukmetingen relaxed bij zit. Is dit dat halve tabletje of is het de aanpak van de AVG? Het valt me namelijk elke keer op dat die beduidend anders is dan die van menig arts die we zien. Ze sluit goed aan bij Bommel als persoon. Iemand die haar belevingswereld snapt en dat vind ik een verademing. Voor nu besluiten we dat het mogelijk de combinatie is. Om e.e.a. zeker te weten hebben we nog 2 andere testmomenten die komen gaan: de echo bij de Uroloog en het maken van een röntgenfoto bij de Orthopeed. Ik ben vooral benieuwd naar dat laatste. Dan moet Bommel even helemaal stil liggen en dat is nog nooit gelukt zonder houdgreep. Geen idee of 'een pammetje' dan voldoende is...
Bommel zit vrolijk in haar rolstoel terwijl Tycho en ik nog vol verbazing met haar naar de auto lopen. Dit ging goed en Bommel deed het super. Op naar het vervolg van onze persoonlijke testcase voor het voorkomen van dwang, pijn en angst bij Bommel. Ik houd jullie uiteraard op de hoogte!
In de wachtkamer hebben we niet het idee dat we iets merken aan Bommel. We grappen tegen elkaar dat ze net zo'n olifantje is, of een ander dier met een hele dikke huid. Je moet haar echt met een kanon platspuiten wil een middel effect hebben, is onze ervaring.
Positief effect
De AVG gaat een echo maken bij Bommel. Maar die wil, zoals gewoonlijk, al niet eens op de behandeltafel zitten om haar broek uit te trekken. Het zal toch niet zo zijn dat dit middel niet werkt hè?, schiet het door mijn hoofd. Ik neem Bommel op schoot, ze plukt wat aan het echoapparaat maar laat het verder goed toe. Daarop besluiten we om te kijken of we Bommels bloeddruk kunnen meten. Omdat ze nierschade heeft, is een goede bloeddruk belangrijk. Meten is echter een ramp bij Bommel. Wij zijn die moeder en dochter die altijd door iedereen in de wachtruimte met grote ogen aangestaard worden als we uit het behandelkamertje komen. Dat zegt denk ik genoeg!
Anders dan in een regulier ziekenhuis mag Bommel eerst kennismaken met de bloeddrukmeter. Haar manier is eraan likken en voelen en dat doet ze dan ook. Ze krijgt alle tijd van de AVG. Daarna gaat het bandje om Bommels arm. Ik zet mezelf schrap omdat ik verwacht dat Bommel nu ieder moment wild om zich heen gaat slaan en gaat krijsen. Maar dat gebeurt niet, ze laat het meten toe. Zonder protest. Wel 3 keer...
Medicatie of aanpak?
Tycho en ik kijken elkaar verbaasd aan. Wat?! Dit hebben we nog nooit meegemaakt. Geen gekrijs en een kind dat er na de echo en bloeddrukmetingen relaxed bij zit. Is dit dat halve tabletje of is het de aanpak van de AVG? Het valt me namelijk elke keer op dat die beduidend anders is dan die van menig arts die we zien. Ze sluit goed aan bij Bommel als persoon. Iemand die haar belevingswereld snapt en dat vind ik een verademing. Voor nu besluiten we dat het mogelijk de combinatie is. Om e.e.a. zeker te weten hebben we nog 2 andere testmomenten die komen gaan: de echo bij de Uroloog en het maken van een röntgenfoto bij de Orthopeed. Ik ben vooral benieuwd naar dat laatste. Dan moet Bommel even helemaal stil liggen en dat is nog nooit gelukt zonder houdgreep. Geen idee of 'een pammetje' dan voldoende is...
Bommel zit vrolijk in haar rolstoel terwijl Tycho en ik nog vol verbazing met haar naar de auto lopen. Dit ging goed en Bommel deed het super. Op naar het vervolg van onze persoonlijke testcase voor het voorkomen van dwang, pijn en angst bij Bommel. Ik houd jullie uiteraard op de hoogte!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten